De hemel is azuurblauw, er is geen wolkje aan de lucht en de zon schijnt met al haar pracht en praal. Althans ze denkt dat het de zon is, want het licht wat er vanaf straalt is geeloranje, mooier dan mooi, feller dan fel en verwarmd haar chocolakleurige huid aangenaam. Met haar groen goudkleurige ogen kijkt ze uit over een ultramarijn blauwe oceaan en bewondert de prachtige schittering op het water. Het zijn net duizenden, nee miljoenen glitters die haar één voor één verwelkomen in dit wonderbaarlijke landschap. Ze zou er uren naar kunnen staren, er in kunnen verdrinken als ze dat toe zou laten. Vanuit de oceaan rijzen koperkleurige kliffen op, een opeenstapeling van enorme rotsen, die prachtig afsteken tegen de blauwe tinten van de oceaan en de hemel. Ze staan één voor één perfect gepositioneerd en de golven breken tegen de rotsen aan, wat het gehele tafereel alleen maar nog indrukwekkender maakt. Er waait een bries door haar lange zwarte golvende haren. Ze ademt diep in en proeft de zoute oceaan bijna op haar bordeaux rode lippen. Vanaf de klif waar ze op staat kan ze eindeloos lange stranden zien en het goud gele zand nodigt haar uit om er met haar blote voeten in te gaan staan. Ze sluit haar ogen en geniet van het moment en dan ineens hoort ze iemand roepen: ,,Jooeehooe, wat sta je daar nou toch te dromen? Kom je nog, ik wacht op je!”